Μάρκος Σκούφαλος: Δημοτικός Σύμβουλος ΛΑΣ & πρώην Εκπαιδευτικός.

 

Πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη έλαβαν χώρα γεγονότα πρωτόγνωρα για το χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης από την Χρυσή Αυγή, γεγονότα μέσα σε σχολείο με πολλή βία. Χρυσή Αυγή- bullying (μπούλινγκ), βία έχουν εισχωρήσει για τα καλά στα σχολεία της χώρας μας εδώ και χρόνια. Γιατί δεν είναι αποκλειστικά η παρουσία της Χρυσής Αυγής το ακραίο που πρέπει να αντιμετωπιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σαφώς η κεντρική ευθύνη βαρύνει την εκάστοτε Κυβέρνηση αλλά κι η ευθύνη των εκπαιδευτικών για την θεραπεία ή την πρόληψη αυτών των φαινομένων είναι τεράστια.

Ο Μάρκος Σκούφαλος που καλείται σήμερα να μας αναλύσει μερικά από τα καυτά θέματα της εκπαίδευσης και γενικότερα της Παιδείας υπηρέτησε το χώρο της Εκπαίδευσης 39 έτη, κοινωνιολόγος, συγγραφέας, αρθρογράφος, υπήρξε πρόεδρος ΝΤ Χίου της ΑΔΕΔΥ και τον συναντάμε και ως Δημοτικό Σύμβουλο της ΛΑΣ Δήμου Χίου.

Δάσκαλε είναι γεγονός ότι στα παιδιά ασκούν γοητεία οι ναζιστικές ιδέες κι εύκολα μπορούν οι επιτήδειοι να τα παρασύρουν. Υπάρχει όμως μεγάλη έλλειψη από την πλευρά των εκπαιδευτικών στην καλλιέργεια συλλογικού πνεύματος, αλληλεγγύης και συνεργασίας. Δεδομένου ότι τα φαινόμενα αυτά δεν είναι κάτι νέο ποια –ως κοινωνιολόγος- η πρόταση σας για την καταστολή βίας στα σχολεία;

 

-Επιτρέψτε μου να ξεκινήσουμε από ένα βασικό ερώτημα: Ποιος γεννά το φασισμό και ποιος τον θρέφει; Ποιο είναι το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που τον δημιουργεί; Ιστορικά θα τον δούμε στις απαρχές του 20^ου αιώνα και εντεύθεν, να γεννιέται μέσα από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού στο μεσοπόλεμο, να στηρίζεται από το στρατιωτικοβιομηχανικό, επιχειρηματικό και εφοπλιστικό σύμπλεγμα, να ξεπηδά μέσα από το σώμα της αστικής τάξης και να έχει τη στήριξή της.

 

Με λίγα λόγια κ. Γαΐλα,ο φασισμός είναι η άλλη όψη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της δικτατορίας της αστικής τάξης με κοινοβουλευτικό προσωπείο, μόνο που ο φασισμός δεν το χρειάζεται για να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά εκ μέρους της.

 

Το γιατί επιβλήθηκε η δικτατορία, για να δούμε αυτό το ιστορικό παράδειγμα, το έχει πει ο ίδιος ο Μεταξάς: «Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις».

 

Το πώς βέβαια θα συνταιριάζονταν τα συμφέροντα των ενδεών τάξεων, με αυτά της αστικής τάξης, μας το λένε οι νεκροί της Θεσσαλονίκης το Μάη του 36, οι χιλιάδες εξορισμένοι και εκτοπισμένοι κομμουνιστές και δημοκράτες, η απαγόρευση των απεργιών, οι δολοφονίες και το ρετσινόλαδο του Μανιαδάκη.

 

Τη διαπλοκή αστικής τάξης και φασισμού, ως του μαντρόσκυλού της, τη βλέπουμε και τον Γενάρη 1937 που τα αστικά πολιτικά κόμματα έκαναν συμφωνία στο πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν, εφόσον εκαλούντο να διαδεχθούν τη δικτατορία! Σε ποιες αρχές στηρίχτηκε το πρόγραμμα των αστικών κομμάτων;

 

Διαβάζουμε:

«Βασιλεύς, Βουλή, Κυβέρνησις: Ο Βασιλεύς θα έχει το δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής και της αρνησικυρίας των νόμων. Ο Βασιλεύς θα είχεν αποφασιστικήν γνώμην διά την σύνθεσιν των ενόπλων δυνάμεων.

 Άμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου.

Κοινωνική ειρήνη: Προς παγίωσιν της κοινωνικής ειρήνης και προστασίαν της οικουμενικής ευημερίας, θα απηγορεύοντο η απεργία και το “λοκ – άουτ” και θα καθιερούτο η υποχρεωτική διαιτησία».

 

Σας ακούγονται παλιά ή σύγχρονα όλα αυτά, αν ρίξουμε μια ματιά στα τρία μνημόνια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και σε όλους τους αντεργατικούς-αντιασφαλιστικούς  νόμους που πέρασαν, με τελευταίο το νόμο Χατητζηδάκη, με βάση τον οποίο η κ. Κεραμέως στέλλει στα δικαστήρια τους εκπαιδευτικούς και όλους τους δημόσιους υπαλλήλους μέσω της αγωγής στην ΑΔΕΔΥ;

 

Η εξίσωση, επίσημη πολιτική της ΕΕ, κομμουνισμού –φασισμού, η Θεωρία των δύο άκρων, με την οποία είναι ερωτευμένοι και κάποιοι ανιστόρητοι και αμαθείς και στη Χίο τι σας λέει; Αναμασημένες αντικομμουνιστικές θεωρίες, βούτυρο στο ψωμί του φασισμού.

 

Επειδή όμως η μελέτη της ιστορίας είναι το κλειδί για να κατανοούμε το σήμερα, το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» , του κεντρώου Βενιζέλου έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά! Το ίδιο και ο Γεώργιος Καφαντάρης! Το «Λαϊκό Κόμμα» έδωσε ψήφο ανοχής. Το ίδιο και ο Ι. Θεοτόκης. Την καταψήφισαν οι βουλευτές του «Παλλαϊκού Μετώπου», μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός. Υπήρξαν και 4 αποχές. Τα «υπέρ» ήσαν 241 ψήφοι. Έτσι, όλα τα αστικά κόμματα άνοιξαν το δρόμο στη δικτατορία, δίνοντας την εξουσία στον Ι. Μεταξά. Για να μην αναφερθώ στο θαυμασμό προς το Μουσολίνι και από το Βενιζέλο και από τον Πλαστήρα. Ο μεν Πλαστήρας σε επιστολή του προς τον πρώτο, θεωρούσε ότι η Ιταλία προοδεύει χάρη στο φασισμό και φλέρταρε με δική του δικτατορία, ο δε Βενιζέλος του ανταπαντούσε ότι δεν έχει την ικανότητα του Μουσολίνι και την «πλειάδα εκλεκτών συνεργατών του».

 

Τι από όλα τα παραπάνω διδάσκεται στα σχολεία μας. Τίποτα!!! Ούτε καν στην α/μια εκπαίδευση το έπος της εθνικής αντίστασης, τα δεινά το ελληνικού λαού από τις φασιστικές δικτατορίες και του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, στη δε δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξ απαλών ονύχων για να τα «ξεπετάξουμε» ή όταν διδάσκονται, επιλέγονται οι ανιστόρητες εξισώσεις του φασισμού με τον κομμουνισμό, η μεθοδολογία του «συνωστισμού στη Σμύρνη» και η προσωπική μαρτυρία, που έχει μεν την αξία της, αλλά δεν μπορεί να υποκαθιστά τις ιστορικές πηγές και την επιστημονική έρευνα των ιστορικών γεγονότων.

 

Από πού να μάθουν τα παιδιά μας στα σχολεία ότι ο Γρίβας, που με θράσος ανέφερε ο Μπογδάνος, ήταν ο αρχηγός της «Χ», των ταγματασφαλιτών συνεργατών των ναζί στην κατοχή, αρχηγός της ΕΟΚΑ Β, ιθύνων νους για τη διενέργεια πραξικοπήματος στην Κύπρο;

Ας έρθουμε όμως, και στα γεγονότα με βάση τα οποία ξεκινά η κουβέντα μας. Ποιες ήταν μερικές από τις ατάκες κυβερνητικών στελεχών τις τελευταίες μέρες που εξελίσσονταν τα γεγονότα στη Δυτική Θεσσαλονίκη, όπως του κ. Συρίγου υφυπουργού παιδείας;

 

«Εγώ είδα βία από τους έξω», «Τι δουλειά είχαν να μοιράζουν πολιτικά φυλλάδια έξω από τα σχολεία;», «Πρέπει να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» Αυτά λέγανε αυτός και η Κεραμέως και ο Πρωθυπουργός και διάφοροι άλλοι.

Αυτά θρέφουν το φασισμό μέσα στα σχολεία, που επιτρέψετέ μου να πω, δεν είναι και ευτυχώς, γοητευτικές οι ιδέες του προς τα παιδιά μας.

Ο ελληνικός λαός, οι εκπαιδευτικοί μας στην πλειοψηφία τους, οι γονείς, γνωρίζουν το αυγό του φιδιού, βρίσκονται απέναντί του και ακριβώς για αυτό το ίδιο το σύστημα που τον γεννά, τον χρησιμοποιεί για να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση, δηλαδή τη δημιουργία ενός  κινήματος, από εκπαιδευτικούς μαθητές και γονείς που αντιπαλεύουν τις πολιτικές τους.

 

Δεν είναι τυχαίο, ότι στο προηγούμενο διάστημα και εν μέσω πανδημίας, αναπτύχθηκαν σε αυτά τα σχολεία μια σειρά αγώνες ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.

 

Δεν είναι τυχαία, ούτε η ανοχή τη αστυνομίας ούτε η εμπλοκή της ίδιας της διεύθυνσης του σχολείου, απέναντι στον φασιστικό εσμό που παρεισέφρησε μέσα στους μαθητές.

 

Γι’ αυτό και με ευθύνη και του ίδιου του κράτους και των αστικών κυβερνήσεων, η θεωρία των «δύο άκρων» δεν έφυγε ποτέ από το τραπέζι, απεναντίας είναι επίσημη πολιτική του κράτους και των σχολικών βιβλίων. Η εξίσωση, αλήθεια, θυτών και θυμάτων σε ποιους δίνει «αέρα»;

 

Στους θύτες ή στα θύματα; Όταν, επίσης, χυδαία εξισώνεται το πολιτικό φυλλάδιο με το μαχαίρι ή το σιδερολοστό, η καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» ποιον αθωώνει; Όταν η βία προέρχεται μόνο από μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ποια ανάγκη νιώθουν όσοι το λένε να καταδικάσουν κι άλλες ανύπαρκτες κατευθύνσεις;

 

Γνωρίζετε κ. Γαΐλα, ότι χρησιμοποιήθηκαν από τις φασιστικές συμμορίες στρατιωτικού τύπου, λοστοί, ξύλα, μολότοφ, σουγιάδες, τέιζερ, αλυσίδες. Δολοφονικά εργαλεία που, όσοι τα χρησιμοποιούσαν, ήξεραν ότι μπορεί να σκοτώσουν. Ήταν τόσο δολοφονικά όσο και η ιδεολογία τους. Κι όμως, κάποιοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να καταδικάζουν τη βία, γενικά και αόριστα τη στιγμή που η ούγια γράφει, φασισμός!

 

Η δράση αυτών των ομάδων έχει ξεκάθαρο στόχο: Τον φόβο. Την υποχώρηση όσων αγωνίζονται, όσων σηκώνουν κεφάλι. Ένα ολόκληρο σύστημα που γεννά μόνο αδικία και εκμετάλλευση θα ήταν σίγουρα πολύ ευχαριστημένο με όσους χτυπούν αυτούς που αντιστέκονται. Η κυβέρνηση, επίσης, θα μπορούσε να είναι πολύ ικανοποιημένη αφού με ένα σμπάρο πετυχαίνει τρία τρυγόνια: αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα, καταστολή των αγώνων, αποπολιτικοποίηση στα σχολεία, εξισώνοντας τους αγώνες των μαθητών, την ενασχόλησή τους με όσα τους συνθλίβουν τα όνειρα με εγκληματικές-φασιστικές ενέργειες.

 

Για αυτό είτε μιλάμε για το φασισμό και τη βία  που εκπορεύεται από αυτόν και είναι χρέος μας ως γονείς, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι  να τον τσακίσουμε και στα σχολεία και στις γειτονιές και παντού είτε μιλάμε για το bulling, το σχολικό εκφοβισμό , που είναι άλλο πράγμα με παράπλευρες φυσικά ορίζουσες, η ματιά μας πρέπει να είναι στο κοινωνικό σύστημα που γεννιούνται αυτά τα φαινόμενα και πώς επηρεάζουν υποσύνολα της κοινωνίας, όπως η οικογένεια.

 

Περισσότερο πρέπει να μας απασχολεί η κρατική βία, η επικοινωνιακή – μιντιακή βία και πώς αυτή διαπαιδαγωγεί τα παιδιά μας , παρά ο λεγόμενος σχολικός εκφοβισμός, που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και επιστημονική προσέγγιση παρά μία προσέγγιση μόδας , που όλα τα ανάγει σε αυτόν τον ορισμό των τελευταίων ετών.

 

Όταν η κυβέρνηση σε κάθε κινητοποίηση εργαζομένων στέλλει τα ΜΑΤ, όταν τα ΜΑΤ χτυπάνε τους δασκάλους των παιδιών μας πριν λίγες μέρες, όταν η υπουργός στέλλει στα δικαστήρια τον εκπαιδευτικό κόσμο, αυτά με τη σειρά τους βγάζουν κατά παραγγελία παράνομη την απεργία, αποδεικνύοντας ότι η δικαιοσύνη είναι η παραδουλεύτρα του αστικού κράτους, όταν στη Χίο έφτασαν 20 διμοιρίες και επί τρεις μέρες χτύπαγαν, έσπαγαν και έβριζαν για να στηθούν οι φυλακές της ΕΕ στο νησί μας για τον εγκλωβισμό των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών τους πολέμων, τότε για ποια διαπαιδαγώγηση των παιδιών ενάντια στη βία να μιλήσουμε;

 

Όταν ο Big Brother, το Bachelor, το GNTM, ο άκρατος ανταγωνισμός στις διάφορες εκπομπές τύπου Master Chef, τα «πρωινάδικα» Shows, που προάγουν όλη την καπιταλιστική σαπίλα προτύπων ως προς τη γυναίκα και τον άνδρα, ως προς τις κοινωνικές σχέσεις, για ποιες δικλείδες προστασίας των παιδιών να μιλήσουμε όχι μόνο απέναντι στη βία, αλλά και απέναντι στην ίδια τη ζωή;

 

Γιατί να απορούμε για τον εγκληματία γυναικοκτόνο, αφού το σύστημα τον ανέθρεψε; Γιατί να απορούμε για τον ανταγωνισμό μέχρι τελικής πτώσεως μέσα στα σχολεία μας; Η επιδίωξη της «αριστείας» το απαιτεί και η αγορά εργασίας, για να καταλαβαινόμαστε, ο θάνατός σου η ζωή μου.

Δημοτικό Σχολείο Βικίου Χίου, 1983

 

Δάσκαλος κ. Σκούφαλε 39 έτη έχοντας την μεγάλη τύχη χωρίς πολλές μεταθέσεις να ολοκληρώσετε την καριέρα σας στην ιδιαίτερη πατρίδα σας την αγαπημένη μυροβόλο Χίο. Πρώτο κουδούνι, πρώτη ημέρα υπηρεσίας. Σε ποιο χωριό της Χίου; Τελευταίο κουδούνι, τελευταία ημέρα στον μαυροπίνακα. Σε ποιο σχολείο και ποια τα συναισθήματα σας του πρώτου και του τελευταίου κουδουνιού;

 

-Για να έχουμε μια ακριβή εικόνα. Πρώτος χρόνος ως αναπληρωτής στο 12^ο δημοτικό σχολείο Κερατσινίου, δεύτερος χρόνος στο όμορφο μονοθέσιο του Βικιού. Εκεί με βρίσκει και ο μόνιμος διορισμός στο μουσουλμανικό διθέσιο δημοτικό σχολείο του Κέχρου του νομού Ροδόπης, Πομακοχώρι, στο οποίο υπηρετώ την επόμενη χρονιά. Εμπειρία αξέχαστη από όλες τις πλευρές. Από εκεί μετατίθεμαι στην Α. Αττική στο τετραθέσιο του Ωρωπού, μετά στο 1^ο δημοτικό σχολείο Πειραιά και τέλος στη Χίο μας, όπου πηγαίνω διαδοχικά, Καμπιά, Λαγκάδα, Βερβεράτο, 3^ο δημοτικό Χίου και τελικά στο 1^ο δημοτικό σχολείο Βροντάδου, όπου και ήμουν μαθητής.  Με διακοπή 2 ετών, φεύγω για τη Μαράσλειο Μετεκπαίδευση κατόπιν εξετάσεων. Το 2004 επιλέγομαι ως Διευθυντής στην Αστική Σχολή χίου -11^Ο δημοτικό, από την οποία αφυπηρέτησα μετά από 17 χρόνια σε αυτή τη θέση.

 

Κάθε κουδούνι ήταν γλυκόπικρο. Το πρώτο σήμαινε έχω δουλειά, το δεύτερο ευθύνη και μάλιστα αβάσταχτη τα πρώτα χρόνια μέχρι η πείρα να τιθασεύσει τη γνώση και να εξομαλύνει τις καταστάσεις. Στον Κέχρο, μάθαινα πομάκικα, τούρκικα, για να έχω  και συναισθηματική επαφή με τα παιδιά και για να μη μαθαίνουν παπαγαλία τα ελληνικά κείμενα και την Ιστορία.

 

Το τελευταίο κουδούνι είχε τη γλύκα να έχω χρόνο για τα παιδιά και τα εγγόνια μου που ήρθαν στη ζωή μας, αλλά βάραινε όχι το φευγιό, μα αυτό που αφήνω πίσω μου. Ένα σχολείο της απασχολησιμότητας, της κατηγοριοποίησης, των χορηγών, της αγοραίας αντίληψης, της ημιμάθειας και του άκρατου ανταγωνισμού, ένα σχολείο πολύ πιο χειρότερο από αυτό που ξεκίνησα να υπηρετώ πριν από 39 χρόνια.

 

Χειρότερο για τους μαθητές, χειρότερο και για τους εκπαιδευτικούς, που 40.000 από αυτούς φέρουν την ιδιότητα  του αναπληρωτή, δηλαδή είναι ανθρώπινα εκπαιδευτικά ανταλλακτικά, που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τους εαυτούς τους, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της ιδιαίτερα της σημερινής της ΝΔ.

Είμαι παιδί εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και γνωρίζω καλά όχι μόνο το πόσο σκληρά δούλευαν με τις επιπλέον σχολικές εργασίες- πλην των ωρών διδασκαλίας -,ιδιαίτερα δε όταν ήταν Διευθυντές και τα προβλήματα με τις μεταθέσεις και τους χαμηλούς μισθούς. Προσωπικά μετά από 25 χρόνια υπηρεσίας στην Ανώτερη Εκπαίδευση και στον ιδιωτικό τομέα με 3 πτυχία και 7 γλώσσες αμείβομαι με 1.100 ευρώ και δουλειά πλην των ωρών διδασκαλίας να πλησιάζει το 12ωρο. Πάσα στον δάσκαλο-συνομιλητή μου.

 

-Ο Ελύτης λέει σε κάποιους υπέροχους στίχους του, «Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος /λίγο φαΐ λίγο κρασί Χριστούγεννα κι Ανάσταση…» για να καταλήξει «… κι από το στόμα την μπουκιά /πάνω στην ώρα τη γλυκιά/του την επαίρνουνε κι αυτή /χαρά στους που ‘ναι οι δυνατοί!/Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί/γι’αυτούς δεν έχει χόρταση».

 

Αυτό που θέλω να πω κ. Γαΐλα,είναι ότι εμείς δεν μπήκαμε στην εκπαίδευση για να κάνουμε περιουσία και μπίζνες. Μπήκαμε συνειδητά και από την ανάγκη επαγγελματικής αποκατάστασης και από τη θέληση να υπηρετήσουμε τα παιδιά του ελληνικού λαού, γνωρίζοντας και τις οικονομικές δυσκολίες και τις μεταθέσεις ανά την επικράτεια και τους χαμηλούς μισθούς. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, οι περισσότεροι συνειδητοποιήσαμε και την  εργατική τάξη που ανήκουμε, ως διανοούμενο κομμάτι της και παλέψαμε για την ανέλιξή μας με δικούς μας πόρους, που δεν περίσσευαν ποτέ, και δικές μας θυσίες. Οι περισσότεροι από μας έχουν και 2 και 3 πτυχία συν τις δεκάδες σεμιναριακές ώρες, τις υπερωρίες στο σπίτι για να προετοιμαστούμε ή να διορθώσουμε τα γραπτά των παιδιών. Αφήνω στην άκρη την αναλογία χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, όχι γιατί δεν είναι υπαρκτή, αλλά γιατί στον καπιταλισμό αποτελεί παράγοντα επιπλέον εκμετάλλευσης προς τους ανειδίκευτους εργάτες.

Τα νέα παιδιά, σχεδόν όλα έχουν μεταπτυχιακά ή εκβιάζονται να έχουν με το νόμο Γαβρόγλου του ΣΥΡΙΖΑ, που εφαρμόζει απαρέγκλιτα η Κεραμέως, για να μπορούν στοιχειωδώς να έχουν ένα μέλλον και όλα αυτά με το αζημίωτο στην πανεπιστημιακή αγορά που έχει μετατραπεί σε βιομηχανία μεταπτυχιακών σπουδών.

 

Κι όμως αυτός ο ανθός της πατρίδας μένει χωρίς δουλειά, σε μια εκπαίδευση με χιλιάδες κενά και άλλες τόσες ανάγκες, ικανές να απορροφήσουν όλη αυτή τη νέα γενιά εκπαιδευτικών και γενικά επιστημόνων σε όλους τους τομείς. Αυτό όμως που πρέπει  να γίνει κατανοητό, είναι ότι αυτό το σύστημα δε θέλει μορφωμένο λαό,  ούτε περήφανους και αξιοπρεπείς εκπαιδευτικούς και ανθρώπους. Γι αυτό και δεν τους αμείβει, γι αυτό και επιδιώκει με το πρόσχημα της αξιολόγησης να περάσει το σχολείο των πολλών ταχυτήτων, των χορηγών, της οικονομικής αυτοτέλειας που οι σύλλογοι διδασκόντων με τους διευθυντές θα βγαίνουν στη γύρα να μαζέψουν χρήματα  και που ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικός γυρολόγος του εκάστοτε  κυβερνώντος κόμματος ή της τοπικής διοίκησης, θα έχει λόγο για το πρόγραμμα, για τα βιβλία και γενικά για τη σχολική ζωή, με παρονομαστή τους γονείς που θα βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ένα σχολείο εξεταστικό κέντρο για να πετιούνται τα παιδιά των εργαζομένων και των χαμηλών τάξεων στον Καιάδα-40000 βρέθηκαν εκτός ΑΕΙ λόγω της ελάχιστης βάσης- όσα δε, έχουν να «πουλήσουν» τα σπίτια τους και ο,τι τους έμεινε,  να χρυσοπληρώσουν στα κολέγια, για να πάρουν το πολυπόθητο χαρτί.

 

Τα προβλήματα λοιπόν της Παιδείας είναι κοινωνικά, έλεγε ο Γληνός και ως τέτοια πρέπει να τα βλέπουμε, για να μπορέσουμε να βάλουμε πλώρη όλοι μαζί να αλλάξουμε την κοινωνία, να φύγουμε από τη σημερινή βαρβαρότητα. Να γίνουμε κυρίαρχοι στον πλούτο που εμείς παράγουμε, απαλλαγμένοι από τα παράσιτα της ολιγαρχίας του πλούτου.

 

Δάσκαλε μόλις δημοσιεύθηκε ο κατάλογος με τις αμοιβές των εκπαιδευτικών της Ευρώπης και η Ελλάδα είναι μόλις τρίτη… από το τέλος, μια από τις πλέον κακοπληρώτριες χώρες των εκπαιδευτικών. Πολλά δημοσιεύματα και στη Χίο μιλούν για τεμπέληδες δασκάλους που ‘κάθονται’ τρεις μήνες το καλοκαίρι και …τους χρυσοπληρώνει το Κράτος. Θα ήθελα μια σύντομη αναφορά των εργασιών πλην διδασκαλίας ενός δασκάλου και το σχόλιο σας για τα γραφόμενα. 

 

-Για τους μισθούς των εκπαιδευτικών νομίζω ότι ακροθιγώς απαντήθηκε, για τη γνωστή καραμέλα από διάφορους είτε που δε γνωρίζουν είτε που είναι οι γνωστοί αμαθείς, τα κύμβαλα αλαλάζοντα, που υπηρετούν χρόνια τα κυβερνητικά επιτελεία και βουλευτικά γραφεία για να βολεύονται οι ίδιοι με τις μπίζνες τους, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στο δημόσιο, η απάντηση κ. Γαΐλα,εντάσσεται στη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού.

 

Κάλλιστα θα μπορούσα να πω, ανάλογα με το συνομιλητή μου, αν είναι έμπορος, «μα μιλάτε εσείς, οι φοροφυγάδες», αν είναι γιατρός «πόσα παίρνετε από τα φακελάκια», αν είναι  ναυτεργάτης «τόσες χιλιάδες παίρνετε και θέλετε και απεργίες» και ούτω καθ’ εξής, με αυτού του είδους τις επικίνδυνες γενικεύσεις ανά επαγγελματική κατηγορία.

 

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το διαίρει και βασίλευε, η διάσπαση όλων ημών των από κάτω, η αδυναμία να σηκώσουμε κεφάλι και να δούμε τον πραγματικό ένοχο της κατάντιας μας, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

 

Από την άλλη πρέπει να γνωρίζουν, όσοι σκέφτονται καλοπροαίρετα, ότι μια ώρα ενός εκπαιδευτικού, σύμφωνα με την έρευνα της UNESCO το 2020, αντιστοιχεί με 4 ώρες γραφείου κι αυτό συναρτάται με το είδος και τις απαιτήσεις της διδακτικής και παιδαγωγικής εργασίας. Όσον αφορά δε στις διακοπές, αυτές δεν αποτελούν ούτε επιλογή ούτε απαίτηση των εκπαιδευτικών, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που συναρτάται με τις κλιματολογικές συνθήκες κάθε χώρας, τις παραδόσεις, τις γιορτές κλπ. Στις βόρειες χώρες για παράδειγμα υπάρχουν και οι χειμωνιάτικες διακοπές, μιας βδομάδας, που τα παιδιά εκδράμουν στα χιονοδρομικά κέντρα. Με δεδομένη την αγοραία λογική, πριν λίγα χρόνια είχε αρχίσει κι εδώ μια τέτοια συζήτηση, που όμως έτυχε των αντιδράσεων εκ μέρους μας, γιατί δεν είχε κανένα νόημα πλην των κερδών συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων, που είχαν στριμωχτεί με την καπιταλιστική κρίση.

 

Ένα γράμμα θα σου στείλω ή μάλλον έστειλα…

 

Ο Μάρκος Σκούφαλος στην τυπική επιστολή που παρέλαβε της κυρίας Υπουργού -της κ. Κεραμέως -με την λήξη της εκπαιδευτικής του υπηρεσίας απάντησε με …επιστροφή του γράμματος κι ένα κείμενο ριζοσπαστικό που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα.

 

Επιτρέπετε μία ‘προβοκατόρικη’ ερώτηση κ. Σκούφαλε; Αρκετοί υποστήριξαν ότι η κίνηση σας έγινε εκ του ασφαλούς κατόπιν της συνταξιοδότησης σας. Η απάντηση σας;

 

-Δε νομίζω ότι ήταν αρκετοί. Γνωριζόμαστε στη Χίο και ευτυχώς με γνωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και οι συνάδελφοι και ξέρουν από πρώτο χέρι ότι «δεν έχω άσπρη τρίχα στην ψυχή μου, δεν έχω ίχνος γεροντίστικης ευγένειας», που έλεγε ο Μαγιακόσφσκι. Αλάθητος δεν είμαι, ούτε νιώθω αυτάρκης, απεναντίας ισχύει το «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Υποχωρήσεις όμως στη βάση της ιδεολογίας μου δεν έκανα και αυτό το γνωρίζουν φίλοι και εχθροί. Όσοι είμαστε στο Κομμουνιστικό κόμμα και παραμένουμε σε αυτό, έχουμε διαπαιδαγωγηθεί, το χρέος να πρυτανεύει στις πράξεις μας και αυτό αποτυπωνόταν και όταν κατέθετα τα χαρτιά μου για διευθυντής, που πάντα στην αίτηση μου ανέφερα ότι δεν πρόκειται να προβώ σε κανενός είδους αξιολόγηση- κατηγοριοποίηση ή ότι δεν πρόκειται να υπακούσω σε νόμο ή εντολή που θα αδικεί τους συναδέλφους μου και όταν καλούμουν να υπερασπίσω τα δίκαιά τους, είτε με δεξιά είτε με σοσιαλδημοκρατική είτε με δήθεν αριστερή κυβέρνηση. Πρόσφατα μάλιστα έστειλα στα σχολεία, με αφορμή φίλους που μου έλεγαν «έλα τη γλίτωσες», την επιστολή μου προς το Διευθυντή Α/μιας εκπαίδευσης με την οποία αρνούμουν να προχωρήσω στην τότε αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση της κυβέρνησης Σαμαρά, για να γνωρίζουν όλοι, ότι εμείς αυτά που λέμε αυτά και εννοούμε. Συγκεκριμένα κατέληγα στην επιστολή μου το 2014: «…Σεβόμενος τα όσα  επί 32 χρόνια έχω διδάξει στα παιδιά μας, σεβόμενος την ιστορία μου  δε θα μετατραπώ σε μίσθαρνη οντότητα, καταργώντας ένα συλλογικό όργανο, στρεφόμενος εναντίον ενός εκάστου συναδέλφου ως αξιολογητής -τιμωρός και γι αυτό το λόγο θα σεβαστώ απόλυτα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων, στην οποία αναφέρθηκα και στην οποία συμμετείχα με την πλήρη συμφωνία μου. Τέλος ως μέλος του ΔΣ του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου, ως αιρετός του κλάδου στο ΠΥΣΠΕ, μου είναι αδιανόητο να μη συνταχθώ με όσα για χρόνια αγωνίζεται και θα αγωνίζεται το συνδικαλιστικό κίνημα, γνωρίζοντας ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Για όλους αυτούς τους λόγους δεν προχώρησα στην πράξη συγκρότησης των ομάδων εργασίας της ΑΕΕ.»

 

Σε επόμενη επιστολή μου και μετά τις πιέσεις για να προχωρήσω την «αξιολόγηση», απαντώ: «…Δράττομαι όμως της ευκαιρίας μετά τον καταιγισμό των εντολών από το Υπουργείο για να προχωρήσει στην τιμωρητική αξιολόγηση και χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και εμένα προσωπικά, να σας δηλώσω την ντροπή μου για το γεγονός να προΐσταμαι σε ένα σχολείο με κενά εκπαιδευτικών ειδικοτήτων και παράλληλης στήριξης, με υποτυπώδεις πόρους, με εκρηκτικά προβλήματα λαϊκών οικογενειών και το αρμόδιο υπουργείο Παιδείας, που προάγει την απλήρωτη εργασία-«εθελοντισμός»- και την επιστροφή σε ευεργέτες και δωρητές υπό το μανδύα των χορηγών, που είτε «στηρίζουν» τα σχολεία είτε μας επιμορφώνουν, να επιμένει σε μια έωλη  και κατακριτέα αξιολόγηση του φόβου και των απολύσεων, επιβεβαιώνοντας με αυτή τη στάση το δίκιο του αγώνα μας για να μην υλοποιηθεί.

Ευτυχώς που η ανθρώπινη ιστορία γράφεται με το Δίκιο, την αξιοπρέπεια-διαθέτουμε ακόμα- και όχι με το Νόμο.»

Το ίδιο έκανα και πέρσι και το αντίστοιχο πρακτικό εστάλη και προς το διευθυντή εκπαίδευσης, αλλά και όλα τα έγγραφα κοινοποιούνταν και στο σύλλογό μας και στη ΔΟΕ.

Scripta manent λοιπόν! Άρα, κάποιοι λίγοι κακεντρεχείς είναι αυτοί που αναφέρατε κ. Γαΐλα, ενδεχομένως δεν ανήκουν και στον κλάδο μας, που εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια, που τη δική τους δεινότητα στην κωλοτούμπα και στο έρπειν, την αποδίδουν και σε άλλους. Λυπάμαι που το λέω , αλλά είναι μια κατηγορία ανθρώπων , που μου είναι παντελώς αδιάφορη, μόνο για λύπηση.

 

Έχω ασκήσει κ. Σκούφαλε,κριτική στο  ηλεκτρονικό περιοδικό ‘ατέχνως’ στο βιβλίο σας :  «Θέσεις & Αντιθέσεις στον άταφο νεκρό την Παιδεία μας», εκδόσεις Άλφα πι / Χίος/2010. Βρισκόμαστε στο 2021 κι η Παιδεία ολισθαίνει ακόμη περισσότερο. Υπάρχει οδός σωτηρίας ή είναι χαμένη υπόθεση;

 

-Η Παιδεία και η εκπαίδευση ειδικότερα γνωρίζετε κ. Γαΐλα,ότι είναι αναπαραγωγικός θεσμός του κυρίαρχου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, εν προκειμένω του καπιταλισμού. Θα ήταν ουτοπικό , ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι του, να έχει μια εκπαίδευση για όλο το λαό, που θα δημιουργεί ολόπλευρα αναπτυγμένες προσωπικότητες. Ο Γληνός έλεγε: «Η μόρφωση των παιδιών είναι ένα από τα πιο σπουδαία πνευματικά μέσα που χρησιμοποιούνται για την ταξική κυριαρχία. Σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τα παιδιά ξεχωρίζονται, όπως και οι μεγάλοι, σε δύο κατηγορίες, σε κείνα που πρόκειται ν’ αποτελέσουνε τη συνέχεια της κυρίαρχης τάξης και  κείνα που πρόκειται ν’ αποτελέσουνε το μεγάλο στρατό της δουλειάς, που δεν πληρώνεται όλη. Στις σημερινές αστικές κοινωνίες, η αναλογία των πρώτων με τα δεύτερα είναι απάνω κάτω ένα με δέκα… Στα παιδιά της πρώτης κατηγορίας, η μόρφωση έχει σκοπό να ασκήσει τις δεξιότητές τους και να τα οπλίσει με τις γνώσεις και τις ικανότητες, που θα τα κάμουν άξια να συγκροτούνε την «ηγέτιδα» τάξη, να γίνουν δηλαδή όσο μπορούν καλύτεροι εκμεταλλευτές. Στα παιδιά της δεύτερης κατηγορίας η μόρφωση έχει για σκοπό να τα προσαρμόσει στο μηχανισμό της παραγωγής, στον παθητικό ρόλο που παίζουνε μέσα σ’ αυτόν. Αυτό πετυχαίνεται με δύο τρόπους. Ή δεν τους δίνεται καμιά ή τους δίνεται ελάχιστη μόρφωση, «το ελάχιστο ποσό» όπως λένε, που είναι απαραίτητο για κάθε άνθρωπο».

Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι ο λαός  πρέπει να παλέψει για τη δική του παιδεία, αρχίζοντας από το σήμερα, αποκρούοντας αυτή την  ολομέτωπη επίθεση που αποβλέπει όπως είπαμε στην ημιμάθεια ενός απασχολήσιμου εργατικού δυναμικού και δημιουργώντας τις συνθήκες για τη λαϊκή παιδεία στα πλαίσια μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ένας ηλικιωμένος Σουηδός δάσκαλος απευθυνόμενους σε γονείς μαθητών πρώτης τάξης δημοτικού είπε: Σας παρακαλώ μάθετε τους να λένε Ευχαριστώ και Καλημέρα πριν τους πάρετε τάμπλετ και τα γράψετε στα Αγγλικά. Μήπως αυτός ο δάσκαλος με αυτή την φράση είπε την μαγική αλήθεια; Ότι όλα ξεκινούν από την οικογένεια; Ανατροφή και καλλιέργεια;

 

-Η οικογένεια είναι ένας βασικός θεσμός μέσα στην κοινωνία και ένας βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση και διαπαιδαγώγηση του νέου ανθρώπου. Ωστόσο και πάλι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το αξιακό σύστημα  που κυριαρχεί είναι αυτό της άρχουσας αστικής τάξης, που με τη σειρά του χειραγωγεί και καθορίζει και το αξιακό σύστημα της οικογένειας αφενός, αφετέρου η οικονομική του λειτουργία αποσαθρώνει τους οικογενειακούς δεσμούς.

Το ζούμε μέσα στα σχολεία μας, με την πλειοψηφία των παιδιών που είναι στον αυτόματο, λόγω των εργαζόμενων γονέων με δυο και τρεις δουλειές ή από ήλιο σε ήλιο, με τους γονείς που έρχονται ασθμαίνοντες να ρωτήσουν πέντε πράγματα και βλέπεις της απογοήτευση σε σχέση με το χρόνο που δεν έχουν να τα βοηθήσουν ή την αγωνία για το χρόνο που χάθηκε ή χάνεται και πώς θα τον διαχειριστούν.

Από την άλλη είναι δέκτες του καλλιεργούμενου ανταγωνισμού και ατομισμού, της λογικής το παιδί μου πάνω από όλα, ο «πρίγκιπας» και η «πριγκίπισσα», ενστερνίζονται όπως σας είπα τα στρεβλά και σάπια πρότυπα της καπιταλιστικής κοινωνίας και με αυτά τα υλικά λειτουργούν και ανατρέφουν τα παιδιά τους.

Από αυτό ξεκινούν πολλά προβλήματα που υπεισέρχονται στις σχέσεις γονέων, παιδιών και εκπαιδευτικών. Είναι γεγονός ότι αυτά τα προβλήματα οξύνονται όσο περνάει ο καιρός, όσο η καπιταλιστική κρίση με τα επακόλουθά της γονατίζει ακόμη πιο πολύ τις οικογένειες.

Βλέπετε ότι το κυρίαρχο πλέον αφήγημα των κυβερνώντων είναι η ατομική ευθύνη σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο της πανδημίας. Είσαι άνεργος, φταις γιατί δεν είσαι ανταγωνιστικός, ανεμβολίαστος από φόβο, φταις γιατί δε σε πείθει ένα σύστημα υγείας με χιλιάδες ελλείψεις εξ αιτίας των πολιτικών τους, δε μαθαίνει το παιδί σου φταις, γιατί δεν του κάνεις και κανένα φροντιστήριο ή φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν τον αξιολογούμε, ασχέτως αν έβγαλε και βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά δυο χρόνια τώρα μέσα στην πανδημία. Υπάρχουν κενά στα σχολεία, πάλι εσύ φταις, γιατί δεν αποδέχεσαι τα 28άρια και 25άρια τμήματα και ως κακομαθημένος ζητάς 20 στις μεγάλες  και 15 παιδιά στις μικρές ανά τάξη.

Γι αυτό και ο δάσκαλος και η δασκάλα όλων των βαθμίδων, οφείλουν να λειτουργούν και ως κοινωνικοί αναμορφωτές, να μη βγάζουν από το μυαλό τους τον κοινωνικό τους ρόλο να στηρίζουν γονείς και παιδιά, να παρεμβαίνουν αντισταθμιστικά, όσο γίνεται μέσα σε αυτόν το ζόφο της αστικής κοινωνίας.

Πικρή αλήθεια δάσκαλε. Πολλοί γονείς ‘παρκάρουν’ τα παιδιά τους στο σχολείο για να τα ξεφορτωθούν λίγες ώρες, πολλοί επιδιώκουν να γίνουν μέλη των Συλλόγων Γονέων για τους βαθμούς των παιδιών τους και μόλις αυτά τελειώσουν το σχολείο …τελειώνει και το ενδιαφέρον τους για την Παιδεία. Τελικά οι παθογένειες του χώρου είναι πολλές. Τι λέτε;

 

-Υπάρχουν παθογένειες και σε μας και στους γονείς, που δυσκολεύουν το έργο και των δύο. Το ζήτημα είναι να βρίσκουμε τη μήτρα που γεννά τα προβλήματα και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, να μην αφήνουμε την όλη κατάσταση να μας πάρει από κάτω.

Η ετικέτα «αδιάφορος» γονιός ή αντίστοιχα ο δάσκαλος ή η δασκάλα, δε λύνει το πρόβλημα, το περιπλέκει. Χρειάζεται να βρούμε τον τρόπο προσέγγισης με υπομονή, να εξηγήσουμε με ειλικρίνεια τις μικρές και μεγάλες αλήθειες, τα πρέπει της διδακτικής και παιδαγωγικής, τις υποχρεώσεις και καθήκοντα ενός γονιού που αφορούν στο παιδί του και από τον  καθένα να παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει, χωρίς να ξεχνάμε ότι ο διαμορφωτής συμπεριφορών και στάσεων, λέγεται κοινωνικό σύστημα, που έχει φάει τα ψωμιά του, σαπίζει και η σαπίλα και η μπόχα του παρασέρνει κι εμάς τους ίδιους.

 

Καυτό θέμα η πανδημία. Κορονοϊός. Η θέση του κόμματος σας αλλά κι η δική σας άποψη κ. Σκούφαλε για την λειτουργία των σχολείων εν μέσω πανδημίας;

 -Παρά τις ανησυχητικές εξελίξεις με την πανδημία, και την εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί από τις δύο πλέον σχολικές χρονιές που πέρασαν εν μέσω πανδημίας, οι όροι με τους όποιους άνοιξαν τα σχολεία κ. Γαΐλα,οδηγούν στο να μετατρέπονται αυτά σε εστίες υπερ-μετάδοσης του ιού με τα τμήματα να κλείνουν με αύξηση του ορίου των προβλεπόμενων κρουσμάτων.

Από την αρχή της πανδημίας κι ενώ οι γονείς, οι μαθητές κι οι εκπαιδευτικοί απαιτούν 15 μαθητές ανά τάξη, η κυβέρνηση προχώρησε σε νέες συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, τοποθετήσεις κοντέινερ σε σχολικές αυλές. Οι σοβαρές ελλείψεις σε δασκάλους-καθηγητές συνεχίζουν, με δεκάδες χιλιάδες κενές θέσεις, με δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές που αναπληρώνουν κάθε χρόνο τον εαυτό τους ενώ εν μέσω πανδημίας μειώθηκε κι άλλο το προσωπικό καθαριότητας που εργάζεται με ελαστικές συμβάσεις εργασίας και δεν επαρκεί ούτε υπό «κανονικές συνθήκες».

Δεν υπάρχει επίσης πρόβλεψη για συχνή απολύμανση των αιθουσών, ούτε για αύξηση της χρηματοδότησης ώστε να τηρούνται τα αναγκαία μέτρα υγιεινής και προστασίας στα σχολεία.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθώντας τις πρακτικές της ΕΕ, συνεχίζει την χρήση πρωτοκόλλων-λάστιχο προβάλλοντας ως «πανάκεια» το εμβόλιο ενώ είναι γνωστό ότι για τους 800.000 περίπου μαθητές της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν προβλέπεται ο εμβολιασμός. Βασίζεται στα αμφιβόλου αξιοπιστίας self-test και στην ατομική ευθύνη, που καταλήγει σε νέες επιβαρύνσεις στις λαϊκές οικογένειες για rapid-test στους ιδιωτικούς ομίλους υγείας που θησαυρίζουν.

Η εμπειρία του μικρού διαστήματος που άνοιξαν τα σχολεία κατά την περσινή χρονιά μετά το lockdown, δείχνει ότι τα δύο self-test τη βδομάδα δεν αντιμετώπισαν την εξάπλωση, με αποτέλεσμα παραπάνω από 1.000 σχολεία και σχολικά τμήματα να παραμένουν σε όλη τη διάρκεια κλειστά στην Ελλάδα.»

Η κατάσταση είναι πλέον ακόμα πιο σύνθετη, λαμβάνοντας υπόψη την αυξημένη μεταδοτικότητα της μετάλλαξης «Δ». Αυτό το γεγονός έρχεται να προστεθεί στην περσινή καταστροφική για χιλιάδες μαθητές πείρα, με τα στοιχεία να υπογραμμίζουν ότι αυξήθηκε η χορήγηση αντικαταθλιπτικών και αγχολυτικών φαρμάκων στους μαθητές κατά 650%, ενώ το 91% των μαθητών επηρεάστηκαν αρνητικά από την απώλεια της δια ζώσης διδασκαλίας και το κλείσιμο των σχολείων αντιμετωπίζοντας μαθησιακές και ψυχοκοινωνικές δυσκολίες

Σήμερα επιβάλλεται να παρθούν άμεσα μέτρα:

• 15 μαθητές στην τάξη. Καθημερινή απολύμανση των σχολείων , προσλήψεις μόνιμου προσωπικού καθαριότητας.
• Άμεση κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών με μόνιμους διορισμούς.
• Φροντιστηριακά μαθήματα για να καλυφθούν οι μορφωτικές επιπτώσεις της πανδημίας.
• Να λειτουργήσουν με πλήρη κάλυψη όλες οι δομές Ειδικής Αγωγής.
• Μαζικά δωρεάν τεστ για όλους – Κέντρα ενημέρωσης, εμβολιασμού, διεξαγωγής τεστ και εξατομικευμένης παρακολούθησης, με ευθύνη του κράτους στα σχολεία.
• Επιστροφή όλων των εργαζομένων των Νοσοκομείων που βρίσκονται σε αναστολή και πρόσληψη επιπλέον εργαζομένων. Κανένας εργολάβος σε δομές Υγείας και Πρόνοιας.
• Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
• Κάλυψη όλων των κενών σε ΕΦΚΑ και αγροτικά Ιατρεία.

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο της κ. Υπουργού η αξιολόγηση οριοθετείται κυρίως στην παρακολούθηση της διδασκαλίας του εκπαιδευτικού εκ μέρους του αξιολογητή. Άποψη μου αν και υπηρετώ στον ιδιωτικό τομέα είναι ότι  πρέπει-η αξιολόγηση-,  να συνδεθεί με μια ευρύτερη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Δευτέρα 11 Οκτωβρίου οι δάσκαλοι στους δρόμους κατά της Αξιολόγησης και με τον τρόπο που σχεδιάζεται τονίζοντας ότι θα κατηγοροποιηθούν οι σχολικές μονάδες σε καλές και κακές και θα κλείσουν σχολικές μονάδες.

Δάσκαλε σας δίνω τον λόγο να μας πείτε αν πρέπει να γίνεται αξιολόγηση και με ποιο τρόπο.

 -Κατ’ αρχήν κ. Γαΐλα, να πω ότι όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα η σημερινή στηρίζονται πάνω σε ένα μεγάλο και αισχρό ψέμα. Δεν υπάρχει λένε αξιολόγηση στα σχολεία, οι δάσκαλοι δεν αξιολογούνται. Τι θέλουν να πουν, ότι τα σχολεία είναι ξέφραγο αμπέλι; Δεν διέπονται από κανόνες και νόμους; Δεν υπάρχει  ο Υπαλληλικός κώδικας, με αντιδραστικές μάλιστα ρυθμίσεις, που διέπει ακόμα και τη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας  ενός εκάστου από μας; Δεν υπάρχει το καθηκοντολόγιο, οι νόμοι που αφορούν στη λειτουργία και στον προγραμματισμό της σχολικής ζωής; Σαφώς και υπάρχουν όλα αυτά και συνιστούν το αξιολογικό πλαίσιο με βάση το οποίο όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε.

Αλλού είναι το ζήτημα. Με πρόσχημα την αξιολόγηση να αλλάξει ακόμα περισσότερο προς το χειρότερο ο χαρακτήρας τη δημόσιας εκπαίδευσης, να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του σχολείου της καπιταλιστικής αγοράς που θα προετοιμάζει τους αυριανούς εργαζόμενους σκυμμένους, ημιμαθείς με γνώσεις ατάκτως ερριμμένες, προσωπικότητες έωλες στου καιρού τα γυρίσματα, χωρίς καμιά δυνατότητα να ερμηνεύουν ακόμα και να αλλάζουν τον κόσμο τους , ένα σχολείο των freelancers για να θυμηθώ την αθλιότητα της εταιρείας  e-food και τα προβλεπόμενα του νόμου Χατζηδάκη για την αγορά εργασίας.

Γι αυτό και στους δείκτες αξιολόγησης είναι η αυτονομία του σχολείου, δηλαδή η αλίευση χρημάτων από χορηγούς, η συνεργασία με τον κόσμο της αγοράς επιχειρήσεις κλπ, η δεινότητα του διευθυντή να βρίσκει χορηγίες, οι πανελλαδικού τύπου εξετάσεις από τη ΣΤ’ δημοτικού για να ξεχωρίζει από νωρίς η ήρα από το σιτάρι, το πολλαπλό βιβλίο, η διαφοροποίηση των προγραμμάτων και άρα  και η κατηγοριοποίηση των σχολείων σε αυτά για τους πληβείους και τους πατρικίους, η αξιοποίηση της σχολικής περιουσίας –να μπει και καμιά καφετέρια να νοικιάζει στους σχολικούς χώρους, ζητήματα που έχουν κριθεί στις άλλες χώρες εδώ και δεκαετίες με ολέθρια αποτελέσματα και στην Αμερική και στην Αγγλία και στη Γερμανία και στη Γαλλία κλπ. (Άρθρα 84,  85, 87, 98, 99 του νόμου Κεραμέως-ΝΔ  κλπ).

Και όλα αυτά για να υπάρχει η βεβαιότητα από το υπουργείο και την κυβέρνηση ότι εφαρμόζονται, το κνούτο της «αξιολόγησης», με τις διάφορες ποινές και επιμορφώσεις-συμμορφώσεις για τους απείθαρχους. Αυτό θα μετράει η λεγόμενη «αξιολόγηση», πώς και κατά πόσο προχωράνε οι παραπάνω, εφιαλτικές για τη μόρφωση των παιδιών μας και το εργασιακό μας μέλλον, αλλαγές.

Τη στιγμή λοιπόν κ. Γαΐλα,που άνοιξαν τα σχολεία, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας της υγείας της εκπαιδευτικής κοινότητας, τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα
σχέδιο για την αντιμετώπιση των οξυμένων μαθησιακών και ψυχο-κοινωνικών προβλημάτων των μαθητών, που επέτεινε η πανδημία και τα συνεχή lockdown, ο μόνος καημός του Υπ. Παιδείας είναι να εφαρμόσει ακάθεκτο την αντιεκπαιδευτική πολιτική και να δείξει με το δάχτυλο τους εκπαιδευτικούς για όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης, υλοποιώντας την «αξιολόγηση».

Τρέχει να εφαρμόσει με «χίλια» το εργαλείο εκείνο που θα αποτιμά το κατά πόσο το σχολείο θα είναι αυτόνομο, τα παιδιά δε θα μαθαίνουν τα ίδια γράμματα, θα δίνεται έμφαση στις δεξιότητες και οι γονείς θα είναι μόνιμα με το χέρι στην τσέπη. Το εργαλείο, δηλαδή, που θα οδηγήσει στην κατηγοριοποίηση των σχολείων, που θα εντείνει τις μαθησιακές ανισότητες και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις σχολικές μονάδες. Ο κλάδος μας πέρυσι έκοψε από νωρίς το βήχα της κυβέρνησης και του Υπ. Παιδείας για την «αξιολόγηση». Με το εμβληματικό ποσοστό 95% στην Απεργία – Αποχή, απέρριψε τον νόμο στο περιεχόμενό του και στην υλοποίησή του. Τον άφησε ανενεργό με την καθολική του συμμετοχή, την οργανωμένη δράση του, την υλοποίηση όλων των μέτρων για την επιτυχία της Απεργίας – Αποχής.

Η νίκη αυτή των εκπαιδευτικών, που αποτέλεσε σοβαρή συμβολή στην υπεράσπιση των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, ήταν ηχηρό χαστούκι στο Υπ. Παιδείας και την κυβέρνηση. Γι’ αυτό τώρα επιδιώκουν να φοβίσουν τους συναδέλφους με τιμωρητικές διατάξεις. Φανερώνει την αδυναμία που έχουν και τον φόβο τους μπροστά στην αποφασιστικότητα που δείχνουν οι δάσκαλοι και θα ξαναδείξουν!

Τα σχολεία επομένως χρειάζονται μόνιμους εκπαιδευτικούς που θα στελεχώσουν τα 40.000 και πάνω κενά, χρειάζονται γενναία  οικονομική στήριξη, αντισεισμική προστασία και σχεδιασμό, χρειαζόμαστε νέα κτίρια να μην πνίγονται τα παιδιά μας με τις πρόσφατες πλημμύρες στα containers, σχολίατρους, ετήσιες επιμορφώσεις οι εκπαιδευτικοί πάνω στα σύγχρονα αντικείμενα και πάνω από όλα ένα δημόσιο, δωρεάν ενιαίο 12χρονο σχολείο που μαζί με τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, δεν θα αφήνουν κανένα παιδί ενός κατώτερου θεού  ή μη, έξω από σχολική δομή πριν τα 18 του χρόνια. Ένας Λαός, μία εκπαίδευση. Αυτό είναι το ζητούμενο αλλά και η προμετωπίδα που πρέπει να έχει το γονεϊκό, εργατοϋπαλληλικό και εκπαιδευτικό κίνημα.

Η δουλειά του δασκάλου λειτουργού είναι να μεταφέρει στον μαθητή-ανεξαρτήτως βαθμίδος-, όχι μόνο γνώσεις για εισαγωγή π.χ στο Πανεπιστήμιο αλλά να καλλιεργεί χειραφετημένους πολίτες με ελεύθερες συνειδήσεις, κριτική σκέψη, κουλτούρα αμφισβήτησης και δημιουργίας, ανθρωπιστικό σύστημα αξιών. Να τροφοδοτείται ο ψυχοσυναισθηματικός κόσμος κι η πνευματικότητα του μαθητή. Απέναντι του –ο ‘τεμπέλης’ δάσκαλος έχει δυο παντοδύναμους εχθρούς: Το πολιτικό σύστημα που σχεδιάζει έτσι την παρεχόμενη Παιδεία με αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου αλλά και …τους γονείς  που μεταθέτουν την ανατροφή και καλλιέργεια των παιδιών τους στην τηλεόραση και το instagram ακολουθώντας πιστά το σύστημα αρκεί να δουν ένα χαρτί -ότι να είναι  αυτό-, στην κατοχή του παιδιού τους…

Δεν είμαι σκληρή, αλλά , αλλά από την εκπαιδευτική μου πείρα βλέπω μέτριους μαθητές να ακολουθούν τυφλά τις επιταγές και τα όνειρα γονέων, βλέπω παιδιά να τα γοητεύει το μπούλινγκ κι η βία κι αναρωτιέμαι αυτά τα  νέα φοβισμένα για την ανεργία του αύριο παιδιά ή τα βίαια παιδιά δεν έχουν γονείς να  τα διαπαιδαγωγήσουν να αντιπαλέψουν το σύστημα και να συμπορευτούν με τους δασκάλους;

Δάσκαλε πως θα νικήσουμε εμείς οι… ‘τεμπέληδες’ δάσκαλοι τους δύο αυτούς παντοδύναμους εχθρούς; Υπάρχει τρόπος;

 

-Πολύ σωστά διατυπώνετε το κύριο πρόβλημα, που είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που σε παγκόσμιο επίπεδο συνθλίβουν την ανθρώπινη κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Κοιτάξτε τι γίνεται παντού με τα υποστελεχωμένα δημόσια συστήματα υγείας, με τις τεράστιες ελλείψεις τις εκατόμβες νεκρών κι από την άλλη έναν ιδιωτικό τομέα υγείας που κερδοφορεί ασύστολα σε βάρος της κοινωνίας και που όταν τα βρει μπαστούνια φορτώνει τη δική του ανικανότητα στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Κοιτάξτε τα δισεκατομμύρια που συσσωρεύονται στον πλανήτη σε μια δράκα πλουσίων, την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν και στη χώρα μας στο 28,9% ήταν το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας (3.043.869 άτομα) που βρίσκονταν σε κίνδυνο ή κοινωνικού αποκλεισμού το 2020, παρουσιάζοντας μια μείωση κατά 1,1% σε σχέση με το 2019, που όμως δεν παύει να κραυγάζει ότι πρόκειται για το 1/3 των Ελλήνων, που είναι σε αυτή την κατάσταση.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της έκθεσης OXFAM, οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν περιουσία ίση με την περιουσία 3,5 δισ. ανθρώπων (δηλαδή με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, που ανέρχεται σε 7 δισ. ανθρώπους), καθώς οι υπερ-πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Ο πλούτος των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44% από το 2010 μέχρι σήμερα, ενώ ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%, αναφέρει η Oxfam.

Από τις 18 Μαρτίου 2020, έως τις 18 Μαρτίου 2021, οι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου πρόσθεσαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια στον πλούτο τους, σύμφωνα με νέα έκθεση από το Ινστιτούτο Μελετών Πολιτικής (IPS).

Πρόκειται για αύξηση 54% για τους συνολικά 2.365 δισεκατομμυριούχους σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίοι τώρα έχουν στην “τσέπη” τους 12,39 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μόνον οι 20 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι πρόσθεσαν 742 δισεκατομμύρια δολάρια στο συλλογικό τους πλούτο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αύξηση που αναλογεί σε ποσοστό 68%. Αυτά δεν τα γράφει ο Ριζοσπάστης! Τα δικά τους ΜΜΕ τα γράφουν και τα λένε κ. Γαΐλα, η «Καθημερινή», το «Sofocleus.gr», το «Lifo», τα «Νέα» κλπ.

Από πού βγαίνουν όλα αυτά τα αμύθητα ποσά; Πόσα νοσοκομεία, σχολεία, δομές κοινωνικής πρόνοιας, μουσεία, θέατρα, όπερες και δομές που μας εξανθρωπίζουν και κάνουν τη ζωή μας άνετη, θα μπορούσαν να χτιστούν; Πόσοι γιατροί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, οικοδόμοι, βιομηχανικοί εργάτες και επιστήμονες θα έβρισκαν δουλειά; Πόσες θεραπείες ασθενειών θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί με ένα μέρος αυτού του πλούτου στην έρευνα; Θα μπορούσανε να μιλάμε για επισιτιστικό πρόβλημα στον πλανήτη; Θα μιλούσαμε για την καταστροφή του από την καταλήστευση των πολυεθνικών εταιρειών;

Όλος αυτός ο τεράστιος πλούτος που δεν μας ανήκει παράγεται από τους εργαζόμενους λαούς , έχει τη σφραγίδα από το αίμα και των ιδρώτα τους κι όμως ζούμε και ζούνε με τα ψίχουλα από το τραπέζι των χρυσοκάνθαρων του πλούτου.

Γι’ αυτό και η παιδεία για να επανέλθουμε στο θέμα μαςκ. Γαΐλα, είναι ο φτωχός συγγενής, γιατί από τη μια αποτελεί κόστος , που τους εμποδίζει να διαθέτουν ακόμα περισσότερα χρήματα στο κεφάλαιο, από την άλλη όμως όπως είπαμε είναι από τους καθοριστικούς τομείς αναπαραγωγής του συστήματος, πολιορκητικός κριός για τις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων να εμποτιστούν με την ιδεολογία και το αξιακό σύστημα που έχει το κεφάλαιο, με το δικό του τρόπο ζωής, δράσης και σκέψης.

Γιατί ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των λαϊκών οικογενειών και στρωμάτων ταυτίζει την τύχη του με τους δυνάστες τους και τους εργοδότες του; Γιατί δεν κατανοεί ότι αυτοί υπάρχουν λόγω της δουλειάς του και όχι το αντίθετο; Γιατί θεωρεί το ΝΑΤΟ και την ΕΕ οργανισμό που μας προστατεύει και εξασφαλίζει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα την ώρα, που πρόκειται για λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου;  Γιατί ψηφίζει και εγκλωβίζεται με εναλλαγές στα αστικά κόμματα, πριν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στα τελευταία χρόνια στη ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ με τους συμμάχους τους  είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τους ΑΝΕΛ κλπ;

Γιατί διδάσκεται να τα κάνει όλα αυτά, με μια μεγάλη μερίδα αυτής της συνειδησιακής υποταγής, να την έχει η εκπαίδευση μαζί με τα μέσα μαζικής χειραγώγησης, την επίσημη πολιτική της Θρησκείας κλπ.

Με αυτή την έννοια οι γονείς, μεγάλο και ευτυχές θα έλεγα  μέρος του λαού μας, βιώνουν, αυτό που βιώνει και οι ίδιος: πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος .

Δε βρίσκονται λοιπόν στην απέναντι όχθη με τους εκπαιδευτικούς, που ειρήσθω εν παρόδω, δεν αποτελούν ενιαίο κομμάτι και την ίδια ώρα , λόγω και της θέσης τους ως διανοούμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, δεν προσεγγίζουν με όρους ταξικούς το κοινωνικό γίγνεσθαι, ώστε να κουνάμε το δάκτυλο στους γονείς.

Απεναντίας είναι οι συνεργάτες μας και το πρωτοπόρο κομμάτι των δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες, το οποίο κατέχει την ελευθερία στη βάση της γνώσης  της ιστορικής αναγκαιότητας, οφείλει να δίνει τιτάνιο αγώνα να διαλύσει αυτή την ιδεολογική αχλή και από τους συναδέλφους και από τους γονείς, δημιουργώντας αγωνιστικούς δεσμούς με το εργατικό μαζικό κίνημα, διαφωτίζοντας το μονόδρομο της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας, ώστε να οδηγηθούμε από το βασίλειο της βαρβαρότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.

Ένας φωτισμένος δάσκαλός μας στη Μαράσλειο μετεκπαίδευση, ο αείμνηστος Φανούρης Βώρος, μας έλεγε, ότι η διδασκαλία του φωτισμένου δασκάλου, μοιάζει με χειρουργική επέμβαση στο μάτι του ανήλικου ή ενήλικου, που πρέπει να του αφαιρέσει το ιδεολογικό πέπλο που τον εμποδίζει να βλέπει καθαρά, όμως την ίδια στιγμή αν το κάνει με λάθος τρόπο, απρόσεκτα και πρόχειρα, μπορεί να τον τυφλώσει.

Εμείς λοιπόν οι «τεμπέληδες» δάσκαλοι, μπορούμε να συμβάλλουμε στις μικρές ή μεγάλες νίκες του λαού, αρκεί να καταλάβουμε σε ποια τάξη ανήκουμε και ποιο είναι το ιστορικό μας χρέος. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς ούτε εύκολη υπόθεση είναι ούτε αφορά στις καταρτίσεις, δεξιότητες και πληροφορίες που αντικαθιστούν την πραγματική γνώση και την κοπιώδη προσπάθειά κατάκτησής της. Για να θυμηθώ το Γληνό και πάλι, η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης είναι ζήτημα ζωής.

Σας ευχαριστώ κ. Γαΐλα πάρα πολύ για την κουβέντα μας.

Ευχαριστώ κι εγώ θερμά τον Μάρκο Σκούφαλο για την διαδικτυακή μας συνάντηση, καθώς και για την διάθεση του φωτογραφικού υλικού από το προσωπικό αρχείο του.

 

Για την diafaneia.eu

Τασσώ Γαΐλα.

Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.